Scabies
From Wikipedia, the free encyclopedia
Scabies (from Latin: scabere, "to scratch"),[1] known colloquially as the seven-year itch,[2] is a contagious skin infection that occurs among humans and other animals. It is caused by a tiny and usually not directly visible parasite, the mite Sarcoptes scabiei, which burrows under the host's skin, causing intense allergic itching. The infection in animals (caused by different but related mite species) is calledsarcoptic mange.
The disease may be transmitted from objects but is most often transmitted by direct skin-to-skin contact, with a higher risk with prolonged contact. Initial infections require four to six weeks to become symptomatic. Reinfection, however, may manifest symptoms within as little as 24 hours. Because the symptoms are allergic, their delay in onset is often mirrored by a significant delay in relief after the parasites have been eradicated. Crusted scabies, formerly known as Norwegian scabies, is a more severe form of the infection often associated withimmunosuppression.
The disease can be effectively treated with a number of medications. Permethrin cream is the most effective, but expensive compared to other treatments. Crotamiton is less effective, but also nontoxic and soothing. Ivermectin may be used orally and topically. Treatment withlindane preparations has fallen out of favor due to high toxicity and parasite resistance. In order to prevent re-infection, the host's contacts are also often treated.
Signs and symptoms
The characteristic symptoms of a scabies infection include intense itching and superficial burrows.[3] The burrow tracks are often linear, to the point that a neat "line" of four or more closely placed and equally developed mosquito-like "bites," is almost diagnostic of the disease.
Itching
In the classic scenario, the itch is made worse by warmth and is usually experienced as being worse at night, possibly because there are fewer distractions.[3] As a symptom it is less common in the elderly.[3]
Rash
The superficial burrows of scabies usually occur in the area of the hands, feet, wrists, elbows, back, buttocks, and external genitals.[3] The burrows are created by excavation of the adult mite in the epidermis.[3]
In most people, the trails of the burrowing mites show as linear or s-shaped tracks in the skin, often accompanied by what appear as rows of small pimple-like mosquito, or insect bites. These signs are often found in crevices of the body, such as on the webs of fingers and toes, around the genital area, and under the breasts of women.[5]
Symptoms typically appear 2–6 weeks after infestation for individuals never before exposed to scabies. For those having been previously exposed, the symptoms can appear within several days after infestation. However, it is not unknown for symptoms to appear after several months or years.[6]Acropustulosis, or blisters and pustules on the palms and soles of the feet, are characteristic symptoms of scabies in infants.[5]
Scabies of the foot
Scabies of the arm
Scabies of the hand
Scabies of the finger
Crusted scabies
The elderly and people with an impaired immune system, such as HIV and cancer sufferers or transplant patients on immunosuppressive drugs, are susceptible to crusted scabies (formerly called "Norwegian scabies").[3][6][7] On those with a weaker immune system, the host becomes a more fertile breeding ground for the mites, which spread over the host's body, except the face. Sufferers of crusted scabies exhibit scaly rashes, slight itching, and thick crusts of skin that contain thousands of mites.[8] Such areas make eradication of mites particularly difficult, as the crusts protect the mites from topical miticides, necessitating prolonged treatment of these areas.
Cause
Main article: Sarcoptes scabiei
In the 18th century, Italian biologist Diacinto Cestoni (1637–1718) described the mite now called Sarcoptes scabiei, variety hominis, as thecause of scabies. Sarcoptes is a genus of skin parasites and part of the larger family of mites collectively known as "scab mites". These organisms have 8 legs as adults, and are placed in the same phylogenetic class (Arachnida) as spiders and ticks.
Sarcoptes scabiei are microscopic, but sometimes are visible as pinpoints of white. Pregnant females tunnel into the dead, outermost layer (stratum corneum) of a host's skin and deposit eggs in the shallow burrows. The eggs hatch into larvae in 3–10 days. These young mites move about on the skin and molt into a "nymphal" stage, before maturing as adults, which live 3–4 weeks in the host's skin. Males roam on top of the skin, occasionally burrowing into the skin. In general, there are usually few mites on a healthy hygienic person infested with non-crusted scabies; approximately 11 females in burrows can be found on such a person.[9]
The movement of mites within and on the skin produces an intense itch, which has the characteristics of a delayed cell-mediated inflammatory response to allergens. IgE antibodies are present in the serum and the site of infection, which react to multiple protein allergens the body of the mite. Some of these cross-react to allergens from house-dust mites. Immediate antibody-mediated allergic reactions (wheals) have been elicited in infected persons, but not in healthy persons; immediate hypersensitivity of this type is thought to explain the observed far more rapid allergic skin response to reinfection seen in persons having been previously infected (especially having been infected within the previous year or two).[10]Because the host develops the symptoms as a reaction to the mites' presence over time, there is usually a 4– to 6-week incubation period after the onset of infestation. As noted, those previously infected with scabies and cured may exhibit the symptoms of a new infection in a much shorter period, as little as 1–4 days.[11]
Scabies is contagious, and can be spread by scratching an infected area, thereby picking up the mites under the fingernails, or through physical contact with a scabies-infected person for a prolonged period of time.[12] Scabies is usually transmitted by direct skin-to-skin physical contact. It can also be spread through contact with other objects, such as clothing, bedding, furniture, or surfaces with which a person infected with scabies might have come in contact.[13] Scabies mites can survive without a human host for 24 to 36 hours.[14] As with lice, scabies can be transmitted through sexual intercourse even if a latex condom is used, because it is transmitted from skin-to-skin at sites other than sex organs.[15]
Pathophysiology
The symptoms are caused by an allergic reaction of the host's body to mite proteins, though exactly which proteins remains a topic of study. The mite proteins are also present from the gut, in mite feces, which are deposited under the skin. The allergic reaction is both of the delayed (cell-mediated) and immediate (antibody-mediated) type, and involves IgE (antibodies, it is presumed, mediate the very rapid symptoms on re-infection).[9] The allergy-type symptoms (itching) continue for some days, and even several weeks, after all mites are killed. New lesions may appear for a few days after mites are eradicated. Nodular lesions from scabies may continue to be symptomatic for weeks after the mites have been killed.[9]
Diagnosis
Scabies may be diagnosed clinically in geographical areas where it is common when diffuse itching presents along with either lesions in two typical spots or there is itchiness of another household member.[16] The classical sign of scabies is the burrows made by the mites within the skin.[16] To detect the burrow the suspected area is rubbed with ink from a fountain pen or a topical tetracycline solution, which glows under a special light. The skin is then wiped with an alcohol pad. If the person is infected with scabies, the characteristic zigzag or "S" pattern of the burrow will appear across the skin; however, interpreting this test may be difficult, as the burrows are scarce and may be obscured by scratch marks.[16] A definitive diagnosis is made by finding either the scabies mites or their eggs and fecal pellets.[16] Searches for these signs involve either scraping a suspected area, mounting the sample in potassium hydroxide, and examining it under a microscope, or using dermoscopy to examine the skin directly.[3]
Differential diagnosis
Symptoms of early scabies infestation mirror other skin diseases, including dermatitis, syphilis, various urticaria-related syndromes, allergic reactions, and other ectoparasites such as lice and fleas.[17]
Prevention
Mass treatment programs that use topical permethrin or oral ivermectin have been effective in reducing the prevalence of scabies in a number of populations.[16] There is no vaccine available for scabies. The simultaneous treatment of all close contacts is recommended, even if they show no symptoms of infection (asymptomatic), to reduce rates of recurrence.[16] Asymptomatic infection is relatively common.[16] Objects in the environment pose little risk of transmission except in the case of crusted scabies, thus cleaning is of little importance.[16] Rooms used by those with crusted scabies require thorough cleaning.[18]
Management
A number of medications are effective in treating scabies, however treatment must often involve the entire household or community to prevent re-infection.[16] Options to improve itchiness include antihistamines.[19]
Permethrin
Permethrin is the most effective treatment for scabies,[20] and the treatment of choice.[16][21] It is applied from the neck down usually before bedtime and left on for about 8 to 14 hours, then showered off in the morning.[16] One application is normally sufficient for mild infections. For moderate to severe cases, another dose is applied 7–14 days later.[16][21][22]Permethrin causes slight irritation of the skin, but the sensation is tolerable.[3] The medication, however, is the most costly of topical treatments.[3]
Ivermectin
Ivermectin is an oral medication shown by many clinical studies to be effective in eradicating scabies, often in a single dose.[16][23] It is the treatment of choice for crusted scabies, and is often used in combination with a topical agent.[3][16] It has not been tested on infants and is not recommended for children under six years of age.[3]
Topical ivermectin preparations have been found to be effective for scabies in adults, and are attractive due to their low cost, ease of preparation, and low toxicity.[24] It has also been useful for sarcoptic mange (the veterinary analog of human scabies).[25]
Others
Other treatments include lindane, benzyl benzoate, crotamiton, malathion, and sulfur preparations.[3][16] Lindane is effective; however, concerns over potential neurotoxicity has limited its availability in many countries.[3] It is approved in the United States for use as a second-line treatment.[26] Sulfur ointments or benzyl benzoate are often used in the developing world due to their low cost;[3] 10% sulfur solutions have been shown to be effective,[27] and sulfur ointments are typically used for at least a week.[3] Crotamiton in limited studies has been found to be less effective than permethrin.[3] Crotamiton or a sulfur preparation is often recommended instead of permethrin for children, due to concerns over dermal absorption of permethrin.[16]
Epidemiology
Scabies is one of the three most common skin disorders in children, along with tinea and pyoderma.[16] The mites are distributed around the world and equally infect all ages, races, and socioeconomic classes in different climates.[8] Scabies is more often seen in crowded areas with unhygienic living conditions.[28] Globally as of 2009, it is estimated that 300 million cases of scabies occur each year, although various parties claim the figure is either over- or underestimated.[6][29] About 1–10% of the global population is estimated to be infected with scabies, but in certain populations, the infection rate may be as high as 50–80%.[30] Scabies is one of the three most common dermatological disorders in children.[30]
History
Scabies is an ancient disease. Archeological evidence from Egypt and the Middle East suggests that scabies was present as early as 494 BC.[11][31][clarification needed] The first recorded reference to scabies is believed to be from the Bible (Leviticus, the third book of Moses) ca. 1200 BC.[32] Later in fourth century BC, the ancient Greek philosopher Aristotle reported on "lice" that "escape from little pimples if they are pricked";[33] scholars believe this was actually a reference to scabies.[who?]
Nevertheless, it was Roman physician Celsus who is credited with naming the disease "scabies" and describing its characteristic features.[33] The parasitic etiology of scabies was later documented by the Italian physician Giovanni Cosimo Bonomo (1663–99 AD) in his famous 1687 letter, "Observations concerning the fleshworms of the human body."[33] With this (disputed) discovery,[clarification needed] scabies became one of the first diseases with a known cause.[11][31]
อ้างอิง :
http://en.wikipedia.org/wiki/Scabies
โรคหิด (Scabies)
สาเหตุ
หิดเป็นโรคผิวหนังที่เกิดจากตัวไร Sarcoptes scabbier ที่มีขนาดเล็กมากมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น การติดเชื้อผ่านทางผิวหนังโดยไม่ต้องมีการสัมผัสใกล้ชิด โรคนี้ติดต่อกันง่าย พบได้ในทุกเพศทุกวัย มักพบว่าเป็นกันทั้งครอบครัวหรือระบาดในชุมชนที่มีสุขอนามัยไม่ดีพอ หิดไม่แพร่โดยทางหายใจหรือทางอาหาร
โรคหิดสามารถรักษาให้หายขาดได้ และสามารถป้องกันไม่ให้ติดหิดได้ง่ายๆ ด้วยการรักษาสุขอนามัยส่วนบุคคล
อาการ
1. ลักษณะผื่นเป็นตุ่มแดง มีลักษณะเป็นรอยนูนคดเคี้ยวคล้ายเส้นด้ายสั้นๆที่ผิวหนัง ความยาว 5 – 15 มม.
ต่อมาตุ่มแดงกลายเป็นตุ่มน้ำใส
ต่อมาตุ่มแดงกลายเป็นตุ่มน้ำใส
2. ตุ่มแดงกระจายไปทั่วตัว พบมากตามง่ามมือ ง่ามเท้า ข้อพับ ข้อศอก รักแร้ ใต้ราวนม รอบหัวนม สะดือ
บั้นเอว ฝ่ามือ ฝ่าเท้า ลูกอัณฑะ และอวัยวะเพศ ส่วนบริเวณผิวหน้าและศีรษะพบได้น้อย
บั้นเอว ฝ่ามือ ฝ่าเท้า ลูกอัณฑะ และอวัยวะเพศ ส่วนบริเวณผิวหน้าและศีรษะพบได้น้อย
3. อาการคันเกิดหลังจากการติดเชื้อแล้วประมาณ 24 ชั่วโมง
4. ผู้ที่มีภูมิคุ้มกันบกพร่อง เช่น เป็นโรคเอดส์, SLE, มะเร็ง เม็ดเลือดจะมีการขยายพันธุ์ของตัวไรเพิ่มขึ้น
มากมาย จนผื่นกลายเป็นสะเก็ดขุยพอกหนา ภายในสะเก็ดมีตัวหิดอยู่จำนวนมากทำให้แพร่เชื้อได้ง่าย
มากมาย จนผื่นกลายเป็นสะเก็ดขุยพอกหนา ภายในสะเก็ดมีตัวหิดอยู่จำนวนมากทำให้แพร่เชื้อได้ง่าย
5. ผื่นมีอาการคันมาก โดยเฉพาะเวลากลางคืนจะคันมากเป็นพิเศษ
6. พบผู้ป่วยในครอบครัวเดียวกันหลายคน
การรักษา
เมื่อเป็นหิดควรรีบมาพบแพทย์ เพื่อรับการรักษาอย่างถูกวิธี ยาที่ใช้มีทั้งยาทาและยารับประทาน เพื่อแก้อาการอักเสบ สิ่งที่สำคัญที่สุดในการรักษาคือ การทายาให้ถูกวิธีและรักษาพร้อมกันทั้งบ้าน
ยาทา
ยา gamma benzene hexachloride 0.3% - 1% gel หรือ cream ใช้ทาหลังอาบน้ำ โดยทาทั่วตัวตั้งแต่ระดับคอลงมาถึงปลายเท้าทิ้งไว้นาน 12 ชั่วโมง แล้วจึงอาบน้ำล้างออก ทาครั้งเดียว อาจมีอาการคันอยู่สักระยะหนึ่งไม่จำเป็นต้องทายาซ้ำ ถ้ายังไม่หายควรปรึกษาแพทย์
ยาทาชนิดน้ำเป็นซิลเบ็นโซเอด (benzyl benzoate) 12.5% สำหรับเด็ก และ 25% สำหรับผู้ใหญ่ และขี้ผึ้งผสมกำมะถันเหลือง (6-10% precipitated sulfur)
- ยาทาหลังอาบน้ำ ทาเป็นแผ่นฟิล์มบางๆ คลุมทุกพื้นที่ของผิวหนังของร่างกายตั้งแต่ระดับคอลงมาถึง ปลายเท้า ทาทุกซอกทุกมุม ตามซอกนิ้วมือนิ้วเท้าและใต้เล็บ เพื่อให้เนื้อยาเข้าถึงทุกจุด ทายาทิ้งไว้ 24
ชั่วโมง แล้วจึงอาบน้ำล้างออก ทำติดต่อกัน 3 วัน
ชั่วโมง แล้วจึงอาบน้ำล้างออก ทำติดต่อกัน 3 วัน
- ในเด็กเล็กแพทย์จะกำหนดระยะเวลาการใช้ยาที่เหมาะสม
- ใช้ยาสตีรอยด์อ่อนๆ เช่น hydrocortisone cream 1% ทาวันละ 2 ครั้ง เพื่อช่วยลดอาการคัน
ยารับประทาน
- ถ้ามีอาการติดเชื้อของผิวหนัง จะให้ยาปฏิชีวนะ
- หากมีอาการคันมาก ให้รับประทานยาแก้แพ้ช่วยลดอาการคัน
- ผู้ที่มีภูมิคุ้มกันบกพร่อง ควรปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ
การป้องกันและคำแนะนำในการปฏิบัติตน
1. การรักษาโรคหิด ต้องรักษาทุกคนในครอบครัวพร้อมกันไม่ว่าจะมีอาการหรือไม่
2. ผู้สัมผัสโรคต้องใช้ยาเช่นเดียวกับผู้ป่วย ถึงแม้จะยังไม่มีอาการ หรือยังไม่มีตุ่มคันก็ตาม
3. ทำความสะอาดเสื้อผ้า เครื่องนอน เครื่องใช้ทั้งหมด โดยการต้มหรือนำออกตากแดด
4. ดูแลรักษาความสะอาดสถานที่พักอาศัย
5. รักษาสุขอนามัยส่วนบุคคลขั้นพื้นฐานให้ดี เช่น อาบน้ำถูสบู่วันละ 1-2 ครั้ง
6. หลีกเลี่ยงการอยู่ในสถานที่ที่มีความเสี่ยง หรืออยู่ใกล้ชิดกับบุคคลที่มีความเสี่ยง เช่น สถานที่กักขัง
สถานสงเคราะห์
สถานสงเคราะห์
7. หลีกเลี่ยงการใช้ของส่วนตัวร่วมกับผู้อื่น เช่น ผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า รองเท้า ฯลฯ
8. รองเท้าควรล้างให้สะอาด และนำไปผึ่งแดด
อ้างอิง :
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น